گاه دلتنگ میشوم

دلتنگ تر از همه دلتنگی ها

گوشه ای مینشینم و حسرت ها را می شمارم

باختن و صدای شکستن را

نمیدانم من کدامین امید را ناامید کردم

و کدام خواهش را نشنیدم

و به کدام دلتنگی خندیدم

که چنین دلتنگم

زندگی باید کرد

گاه با یک گل سرخ

گاه با یک دل تنگ

گاه باید رویید

در پس این باران

گاه باید خندید

بر غمی بی پایان

........

زندگی باید کرد

اگر انسان ها بدانند

باهم بودنشان محدود است

محبت شان بهم نا محدود میشود

منو خدا هر صبح فراموش میکنیم

او خطاهای مرا

و من لطفش را!

کوچکها را دست کم نگیریم

همه دیدنیها دست آورد عدسی کوچک

چشم هاست

افسوس

آدمی این است

میخواهد ولی نمی تواند

و به یاد می آورد

روزی را که می توانست ولی نخواست

آنکه بین منو تو شام جدایی آورد

میکنم نفرینش

یا الهی بکنش چون منه زار

پیش معشوقش خوار

هر دو چشمش گریان

تا بداند چه به من میگذرد

از غم دوری آن چشم عزیز